به نام خدا

بعد از چهار ماه گذشتن از قراردادن قسمت اول این آموزش تصمیم گرفتم قسمت دوم رو قرار بدم

یه مرور یه خطی به آموزش قبلی:

۰- هممممه ی تایپ ها اعم از Int, String, Array, Dictionary,Struct و... (به غیر از کلاس و کلاژر ) وقتی داخل یه متغییر دیگه ای assign میشن در واقع یه کپیشون توی رم ساخته میشه و اون متغییر به این مقدار جدید اشاره میکنه یعنی با تغییر دادن این متغییر جدید روی متغیر قبلی هیچ تغییری ایجاد نمیشه

۱.سویفت از مدیریت حافظه مرجع شماری استفاده میکنه

۲. دو تا از تایپ های سویفت به صورت مرجع استفاده میشن و مرجع شماری فقط برای این دو تا نوع استفاده میشه اولیش کلاس ها هستن و دومیش Clouser ها

۳. وقتی یک کلاس یا Clouser ساخته میشه و در یک متغییر assign میشه retain count اون آبجکت برابر ۱ میشه و هرچقدر این آبجکت رو در متغییر های دیگه assign کنیم یکی به این عدد اضافه میشه  و هرموقع متغییر ها scope شون تموم بشه یا خودمون برابر با nil قرارشون بدیم از این عدد کم میشه تا به صفر برسه و اون آبجکت ساخته شده از توی رم حذف بشه

۴. اگر یک کلاسی رو بسازیم و توی اون کلاس توی scope اصلی اون کلاس یک کلاس دیگه ای رو تعریف کنیم و بهش مقدار بدیم و براش کلاس فعلیمون رو بفرستیم یه retain cycle ساختیم که هیچوقت از توی رم حذف نمیشه (راه های هندل کردن چنین مشکلی رو توی این پست بررسی میکنیم)

بسم الله الرحمن الرحیم

شاید با نصب یه آیدی و ران کردن یه اپلیکیشن روی گوشیمون خیلیامون فکر کنیم که حالا یه برنامه نویس شدیم. قضیه اونجایی بدتر میشه که یه اپلیکیشن بزرگ بزنیم بعد اینکه یه اپلیکیشن نسبتا بزرگی رو زدیم (مثلا حس کردیم برنامه های بزرگی که الان موجود هستن و نصب چندده میلیونی دارن رو میتونیم با دانش فعلیمون پیاده کنیم) حس گندگی میکنیم و دیگه خدا رو بنده نیستیم اون موقع به خودمون میگیم God Of iOS.

به نام حضرت دوست که هرچه هست از اوست

سلام! دوستان عزیز الفبا! تصمیم گرفتم که اینبار یه تحولی ایجاد کنم و یه آموزش جدید و کمیاب قرار بدم!

امیدوارم استقبال بشه و یه حرکتی باشه برای شروع کسایی که تصمیم دارن توی این زمینه کار کنند!

خوب شروع میکنیم به امید خدا...!